Merhaba!
2 hafta önce The Great Gatsby 'yi izledim.
Filmden çok müziklerinden bahsetmek istediğim film 1920'lerde, eğlence hayatının gözdesi konumundaki New York'da geçiyor. Gösterişli evinde verdiği devasa partilerle ünlenen milyoner Jay Gatsby'ye komşu olan yeni yazar Nick Carraway'in ağzından dinliyoruz muhteşem gatsby'nin öyküsünü.
Neredeyse kimsenin yüzünü görmediği gizemli milyoner'in, şehrin en kalburüstü insanlarının her seferinde toplandığı partilerinin ne amaçla verildiğini de öğreniyoruz öykü anlatılırken.Tabi her zaman olduğu gibi bu taşın altından da aşk çıkıyor.
Spoilerlar turuncu olacak. Aman dikkat.
Leonardo Di Caprio 'yu onu tanıdığım Titanic ve Romeo & Juliet filmlerinden beri çok severim. Hangi filmini izlesem karakter neyse onu bire bir görürüm karşımda. Sanki bir karakteri oynamıyormuş, ben sonradan yapılma bir film izlemiyormuşum da, birebir o zamana gidip karakterin kendisini uzaktan gözlüyormuşum hissi verir. Gözümde bu kadar başarılıdır.
Abartısız oynadığı için bu kadar gerçekçidir bana göre. Son zamanlarda Oscar ve Leonardo üzerine dönen geyiklere çok üzülüyorum. En azından benim için ödüller, yakıştırmalar, etiketler sadece kariyerinde bir anlam ifade eder. Prestiji için almasını tabi ki isterim ama böyle iyi bir oyuncunun Oscar almasa da her filmine koşa koşa gidecek ve o filmin sırf içinde Leonardo var diye çok iyi olduğundan emin olacak binlerce insanın olduğu gerçeği yetmez mi?
Bu sektörde tabi ki yetmez. Umarım bu sefer alır.
Oscara aday olduğu filmi The Wolf Of Wall Street 'i de (Para Avcısı) izleyeceğim en kısa zamanda.
Filmde Gatsby'nin aşkı uğruna nasıl özenilesi bir sabırla yıllarca beklediğine ve (maalesef) bunun karşılığında bir zamanlar sevgisinin karşılığını aldığı kadının bu sefer aşkını değil de güveni seçtiğine şahit oluyoruz.
Belki de insanların çoğunluğun gerçeği bu olduğu için canımı sıktı biraz bu film. Aşk güzel fakat aşkın güvene dönüşmüş hali çok daha sağlam, çok daha vazgeçilmez. Tabi ki Daisy'nin "bir zamanlar onu da sevdim" cümlesinden yola çıkarak söylüyorum bunu. Hele ki bir de çocukları olduğu için sanırım sevgisizlik bile koşulsuz güvenin yanında tolere edilebilecek bir duyguya dönüşüyor.Acı ama gerçek dedikleri şey tam da bu.
Gatsby'ye, o özenilesi umuduna ve hala çocuksuluğunu koruyabildiği duygularına çok üzüldüm.
Hele ki finalde onca yalnız bırakılmayı hiç hak etmemişti oysa ki... Özellikle Daisy tarafından.
Daisy filmin başında kızının doğumunu anlatırken şöyle bir cümle kuruyordu:
"Hemşire kızınız oldu dedi. Çok sevindim. İyi ki kız olmuş. Ve umarım çok akıllı olmaz. Çünkü bir kızın bu dünyada olabileceği en iyi şey bu. Güzel ve küçük bir aptal."
Böyle söylediğinde ona üzülüyoruz, acı çektiğini ve yanlış kararlarından dolayı pişman olduğunu zannediyoruz ama öyle değil. Filmin sonunda kendisi de onu aldatan, aşağılayan kocasını seçerek o küçük aptal olmayı tercih ediyor. Ne kadar sağlam sebebi olursa olsun Daisy, "bir kaşık suda boğulacak film karakterleri" listemde baş sıralara yazıldı böyle bir finalden sonra.
Film genel olarak tekrar tekrar izleyebileceğim bir film değildi. Ama izlerken kesinlikle sıkılmadım, o anlamda demiyorum. Ama bazı filmler olur ya tadına doyulmaz defalarca izlense dahi. İşte o tadı bulamadım sadece.
Leonardo'nun en sevdiğim filmi Catch Me If You Can 'dir. (Sıkıysa Yakala)
Buradaki özgüvenli ve üç kağıtçı hallerini ona benzettim, sırf diğer filmden hatırladığım sahneler için gülümsedim çoğu kez :)
Filmde anlatılan Gatsby'nin hikayesi ve Daisy'ye olan aşkı gerçekten etkileyici. Gatsby karakterinin aşkı ve sabrı her ne kadar biz kadınların "ayyy" nidaları içinde izleyeceği türden olsa da gerçeklikten uzak. Ama bu aşk ne kadar gerçeklikten uzaksa finali ve Gatsby'nin sabrına karşı aldığı karşılık bir o kadar gerçek. Dolayısıyla üzücü. Turuncu spoilerları okumayanlar için bu kadarı yeterli sanırım.
Jay Gatsby'nin gerçekliği aşan umut anlayışını ve hayal dünyası içine sıkışmış gerçek mi gerçek bir aşk hikayesi izlemek isterseniz kaçırmayın derim. Fragmanını da görelim bu arada :
Gelelim asıl konuya, o güzel müziklerine!
Filmi izliyorum bir bakıyorum hip hop tınıları giriyor, bir bakıyorum Beyonce'dan Crazy In Love söyleniyor ben şaşkın şekilde dinliyorum yahu bu film 1920'leri anlatmıyor mu ne oluyoruz :D
Film için günümüz müziklerinin bazılarını o zamanların tarzıyla tekrar düzenlemişler ve sonuç kesinlikle harika olmuş. Bana göre The Great Gatsby'nin en dikkat çekici özelliği, kesinlikle müzikleri!
Hemen burada bir parantez açıp günümüz şarkılarını eski tarza uygulayan Postmodern Jukebox'ı mutlaka inceleyin derim. Youtube kanallarında bir çok parçanın şahane cover'ını bulabilirsiniz : http://www.youtube.com/user/ScottBradleeLovesYa/videos
Filme dönersek özellikle Lana Del Rey'in Young And Beautiful'u çok yakıştırdım filmin anlatmak istediklerine. Hatta bu filme daha uygun bir şarkı olamaz diye düşünüyorum. Ayrıca öyle bir sahnede giriyor ki, sırf şu sahne için bile tekrar izleyebilirim filmi. Lana Del Rey'in ölümcül bulduğum saf hüznü, Gatsby'nin bitmeyen umuduyla birleşip tam anlamıyla içimize işliyor.
Caz versiyonunu ise kesinlikle duymalısınız ^.^
Şarkıları turuncu play tuşuna basarak dinleyebilirsiniz.
1 - Young And Beautiful - Jazz Version
2 - Emeli Sande - Crazy In Love
3 - Will.i.am - Bang Bang
Dans sahnelerinde çalan, filmin en eğlenceli parçası
4 - Florence + The Machine - Over The Love
En beğendiğim kadın seslerinden Florence'in hangi parçası kötü ki?
Ve filmin en en sevdiğim sahnesi izleyenler ve spoilerdan çok da korkmayanlar için gelsin :')
Öyle tadınızı kaçıracak bir spoiler yok merak etmeyin.
Sonuç itibariyle The Great Gatsby bana göre iflah olmaz duygusalların bir kez de olsa izlemesi gereken bir film.
Sevgiler Ponti'den!